blackrainbow

Jeszcze leży szara torebka po truskawkach. Zachęcały, czarowały, czerwieniały, pachniały. Truskawkowo. Tak, że poczułam się jak w środku lata, choć chłodno i niebo zachmurzone.
W parku bardzo ładnie. I choć kicham przez pyłki, chętnie próbowałam je chwytać w dłoń, zanim nie odlatywały gdzieś daleko. Gdzieś, gdzie nie widzę. Chłopczyk, lat może sześć podarował mi dzisiaj skradzioną stokrotkę. 'Bo cię lubię'. Ale zaraz potem szybko uciekł.
Mama dzisiaj często się uśmiechała. Tajemniczo. Ale nie chciała powiedzieć dlaczego. Ciekawe dlaczego.
Bo ja jestem jednak z natury ciekawska. Może nie do przesady, ale jestem. I bardzo intrygują mnie podejrzane uśmiechy.

Zajrzałam dziś na warsztaty. To już rok czasu, kiedy mnie tam nie było. Na początku nikt nie zwrócił na mnie uwagi. Przez chwilę obserwowałam te obce i te całkiem znane twarze, tylko moje imię, głośno, i z akcentem na ostatnią sylabę wyrwało mnie ze skupienia. Moja Pani uścisnęła mnie serdecznie. Zaprosiła na herbate. Chyba brakowało mi tego. Ten charakterystyczny zapach pracowni. To jakby krok wstecz.
Powiedziałam, że będe zaglądac w wolnych chwilach, obiecałam. Przynajmniej się postaram.

Czasami tylko czarny.
Czasami tylko czerwony.
Czasami śmiech.

Tylko tym razem z samej siebie.

Inaczej patrzę na Niego, kiedy zaczął pisać rozdział już czwarty w swym zeszycie. Czasami nie nadążam z treścią, ale zawsze udaje mi się nadrobić przemilczany czas. Tłumaczę sobie, że już spełniłam swój obowiązek, pomogłam zapomnieć, pocieszyłam po swojemu, dźwignęłam na nogi. Choć to On był tu Przyczyną. I to Ją powinnam pocieszać? To wszystko nie tak. Przecież ja nic tu nie znaczę. Na świadków zawsze spada największa odpowiedzialność. I milion pytań. A jak, a co, a kiedy. A ja nie mówię, odwracam wzrok i.. no tak, idę do Niego.
 
- Robię coś bardzo złego.
- Nie sądzę.
- Za mocno się angażuję.
- I może jeszcze powiesz, że to moja wina.
- To twoja wina!
- Głupiutka. 

Robię coś bardzo złego.
Głupiutka?

Wyrwana z labiryntów snu, wszystko to co realne uderzyło mnie z naprzeciwka z bardzo mocną siłą. To jak starcie z bardzo dużym przeciwnikiem, z którym po prostu na wstępie walki nie masz szans i jesteś spisany na straty. Bezsilność. Ta cholerna bezsilność. Ale przecież inaczej mają się potoczyć nasze losy.

Duży lizak, deszcz, lepiące kosmyki włosów, przemoczone trampki. Chusteczki, kaszel. Zapalenie krtani. Uśmiech, odważne spojrzenie przed siebie. Zabłąkany Książę na osiołku.

Już czerwiec.

'Czasem na ulicy marzeń
malowałam swoje dni
zabierali je handlarze
musiałam żyć..'

Musiałam. Muszę. Bo gdy dni uciekają, a ja razem z nimi, nie biegnę już tak całkiem na oślep. Ostatnio, zupełnie przez przypadek, uadło mi się dostrzec coś, co do tej pory było niewidoczne i może niemożliwe do zobaczenia. Bo w ogole nie istniało. A teraz? Teraz jest coraz wyraźniejsze. I Ty też to chyba widzisz. Ale po drugiej stronie. Stoisz po drugiej stronie. Machasz, widzę. Lecz czy chcę do Ciebie dobiec? Proszę, daj mi pół godziny.

'..Zastąpił drogę
czarny gęsty las
dłonie oplótł cierń
miliony lat przedzierałam się
aby móc jeszcze odnaleźć cię
ognisty ptak wyszarpuje sen..'

Przeszkoda. Zresztą mogłam się tego spodziewac. Zresztą wiedziałam. A zresztą.
Chyba jednak po cichu mi zależało. Ale po cichu. Niedostrzegalnie. Bo przecież nadal mam swoje zasady, nadal nie wierzę. A jednak.

 
'..Wokół dziwnie pusty pokój
rozumiemy się bez słów
kiedyś na ulicy marzeń.'

Tylko od nas zależy to co będzie. Czy wymalujemy sobie drogę po której będziemy szli razem, czy na rozwidleniu pożegnamy się i każdy z nas pójdzie po swojej ulicy marzeń.

Człowiek może bardzo zranić. Tak bardzo, że właściwie nie czujesz bólu. Nie czujesz nic. W Twych oczach odbija się jedynie zaskoczenie z domieszką przerażenia. I tylko jedno, jedyne słowo nie schodzi Ci z ust: Dlaczego..?
Czasami tracę wiarę. Tracę także cały mój entuzjazm. Mysle sobie, ze właściwie po co się tak staram. Po co na każdym roku daje z siebie wszystko to, co najlepsze skoro spotyka mnie za to potępienie i ironiczny śmiech. Po co, do jasnej cholery, mam tak być, skoro widzę tylko nieznośny upór, nie do wytrzymania.
Czasami wątpie w siebie. Kłócę się i obrażam. Nie odzywam. Odłączam.
Żeby zaraz potem powrócić i żyć dalej.