Prawda jest symfoniczna.

Człowiek może bardzo zranić. Tak bardzo, że właściwie nie czujesz bólu. Nie czujesz nic. W Twych oczach odbija się jedynie zaskoczenie z domieszką przerażenia. I tylko jedno, jedyne słowo nie schodzi Ci z ust: Dlaczego..?
Czasami tracę wiarę. Tracę także cały mój entuzjazm. Mysle sobie, ze właściwie po co się tak staram. Po co na każdym roku daje z siebie wszystko to, co najlepsze skoro spotyka mnie za to potępienie i ironiczny śmiech. Po co, do jasnej cholery, mam tak być, skoro widzę tylko nieznośny upór, nie do wytrzymania.
Czasami wątpie w siebie. Kłócę się i obrażam. Nie odzywam. Odłączam.
Żeby zaraz potem powrócić i żyć dalej.