blackrainbow

Tak wspaniale pachnie powietrze zaraz po deszczu. I naprawdę, wolę to niż zaspy śniegu, rozjeżdżające się na wszystkie strony nogi z powodu oblodzonego chodnika i czerwony kulfonowaty nos. Kiedy oblegam mój parapet i opieram lekko głową o szybę, nie czuję już tego odpychającego zimna.. Chociaż nadal przyjaźnię się z szalikiem i czasami uśmiecham do moich kolorowych rękawiczek. Bardzo zachłannie przygarniam do siebie najmniejsze nawet promyki słońca, przymykając oczy i czując na twarzy kojące ciepło.

On: Nieodgadniona jesteś bardzo.

Ja: Dyskutowałabym.

On: Podyskutujmy.

Ja: Za dużo ode mnie wymagasz..

On: Z której ty bajki się urwałaś?

Ja: Pewnie jakiejś nieodgadnionej.

On(z powątpiewającym uśmiechem): Zapewne tak..

.

Czasami boję się spojrzeć w lewo, bo tam patrzą na mnie w skupieniu dwie postacie.

Jeszcze nie wiem, kim są. Ale niecierpliwią się, bo patrząc nie widzą.

Nie mają oczu.

A ja nie mam pomysłu.

Można odwyknąć, oduczyć się, uwolnić, zapomnieć, pozbyć się, skończyć..?

Można.

Ale czy wtedy nam czegoś brakuje, czujemy niedobór, niedosyt, niedomiar, nieobecność, lukę, stratę..?

Do czasu.

Uspokajam się słuchając płytę z filmu dirty dancing 2. Może dlatego, że lubię kubańskie rytmy, które są mi w pewnym sensie bliskie. Jak byłam mała, często tańczyłam sobie tylko przy takiej muzyce. Unosiłam ręce i kręciłam się w kółko po pokoju do czasu aż nie spadłam na ziemię, bo zakręciło mi się w głowie. Prawdopodobnie to właśnie wtedy, pierwszy raz przyszło mi na myśl, że chcę tańczyć. Tańczyć prawdziwie. Dużo czasu nie minęło i nie spadałam już na ziemię w czasie tańca. Wystarczyło mi kilka lekcji i to, co tak pragnęłam, właściwie osiągnęłam. Tańczyłam. Teraz rzadko kiedy to robię. Nie zapomnę jednak tego uczucia, jak tańczyłam w samym środku lasu w towarzystwie zachodu słońca na początku lipca ubiegłego roku. Ale wtedy jeszcze byłam szczęśliwa. Gdybym wiedziała, że ten taniec kończył to wszystko, z czego żyłam, co sprawiało mi przyjemność to wiem, że zrobiłabym wszystko, żeby zatrzymać czas. Ale pewnie tak musi być, że piękne rzeczy się zbyt szybko wyczerpują, aby mogły towarzyszyć nam wiecznie. Odbierając nam tą odrobinę szczęścia, jaka nam jeszcze została na samym dnie serca, odchodzą..

‘A potem śpiew rozbrzmiewa i głos ucicha

I milknie myśl i trzymając się za ręce

Wokół ognia tańczymy na swych orbitach..’

I już nie razem. Bo osobno, każdy kontynuuje rozpoczęty taniec..

'...zazdrość
taniec szybkich palców na szybie
śniegu miękkość
grabiona zachłannie
spalanie oddechu -
wykorzystywanie ułamków przestrzeni
wiatr -
obejmujący wszystko
wiążący rozsypane elementy świata
doskonałe istnienie
gdzie czekam
zwinięta w kłębek - na cios.'

Nie powinnam tu pisać, że jest mi źle. Coś w środku rozrywa mnie na kawałki. Nie powinnam się nad sobą użalać. Przecież powinnam być szczęśliwa! Powinnam.. napisać, że dzisiejszy dzień był piękny, nawet słońce od czasu do czasu zaświeciło mocniej i poczułam się odrobinę lżejsza, przybrałam skrzydła i uniosłam się nad ziemią, marząc by odlecieć jak najdalej.. Powinnam czuć zachwyt, rozpierającą radość..
Ale tak nie jest.

Powiedz, kim jesteś?
Czy gdybym wołała, odwróciłbyś się i stanął przede mną, aby mi pomóc?
Czy mogłabym w Ciebie uwierzyć?
Czy jesteś prawdziwy?

Pewnie pozostaniesz niewzruszony.
Bo kto by się przejął.

Hermetycznie owinięta własnym oddechem bardzo intensywnie próbuję nie myśleć. Bo ciąży mi przeszłość. Chciałabym ją wymazać. Zgnieść, wyrzucić do kosza. Chociaż mogłabym zostawić niektóre fragmenty, powykreślane zdania, parę sytuacji. Być może przesadzam. Może po prostu jestem zwyczajnie głupia.

Nie wiem, co jest dobre. Najważniejsze, że stoi koło mnie kubek ulubionej malinowej herbaty.