cicho-sza!

Jest zimno. Jest ciemno. Jest ponuro i nijako. Jakotako.

Wybrałam się dzisiaj do znajomej. Kaptur naciągnęłam na głowę, bo czapek od kiedy pamiętam nie noszę i nosić nie będę, to mój mały protest i bunt. Kiedyś moja mama nie chciała mnie z domu wypuścić do szkoły, jak czapki nie ubrałam, więc owszem ubierałam, a za rogiem... wystarczył jeden szybki ruch ręką i juz moja głowa pozbyła się natrętnej przeszkody. Ale do rzeczy. Więc szłam sobie z kapturem i szalikiem pod sam nos nacięgniętym, bo w końcu ciut jestem przeziębiona i moje gardło głośno protestuje przed mroźnym powietrzem, a że nie lubię być chora, to dbam jak mogę. Zresztą nie tylko ja tak szłam, widziałam wiele podobnych do mnie zombi, a nawet jakis chłopaczek szedł i całą buzie miał zakrytą! to się nazywa opatulenie całkowite. Kiedyś wypróbuję, za rok może dwa.

Szłam i szłam i dojść nie mogłam, trzy razy się potknęłam, ale szczęśliwie nie wywróciłam. Skręciłam w wąski tunel, bo tamtędy najszybciej i skrót i w ogole. Moje nieporadne i całkowicie niedelikatne glany bębniły tak, że echo było niesamowite. Coraz to miałam wrażenie, że ktos za mną idzie, ale że mam zwyczaj nie oglądania się za siebie nie spojrzałam. Ale z pewnością szłam sama, w pojedynkę. To echo rozbrzmiewało jeszcze długo, długo za mną. W końcu zobaczyłam, ze koło mnie idzie jakis chłopiec z plecakiem większym od niego. Taki mały, jak szczurek wyglądał. Coraz to ja przyspieszałam on tez i tak scigalismy sie w milczeniu i do echa doszłe moje podsmiechywanie pod nosem i sapanie chłopczyka który musiał się nieźle gimnastykować żeby nadążyc za mną. W końcu oboje wyszliśmy z tunelu i każdy poszedł w różne strony. Szkoda, że się z tym Szczurkiem nie zaprzyjaźniłam. Miałabym małego kolegę:)

Idę bo czekają mnie po brzegi wypełnione książki z wiedzą. I już.. cicho-sza!:) Pozdrawiam.